Rivierenwandeltocht Zwolle

Nadat de voetbalwedsrtijd van het wandelmannetje gisteren op het allerlaatste moment niet was doorgegaan, kon een wandeling vandaag geen kwaad. Rond half 10 vertrokken we dan ook richting Zwolle voor de Rivierenwandeltocht. De thuisbasis van de Zwolse Wandelverenigingen bevindt zich aan de Veemarkt in Zwolle. Nadat we een parkeerplek gevonden hadden, schreven we ons in voor de tocht van 15 km. Uiteindelijk startten we om 10.15 uur.

Het eerste stuk is saai. Langs de IJsselhallen en WRZV-sporthallen gaat de tocht over een industrieterrein. Gelukkig volgt de eerste verrassing al snel. Water!! Water met een prachtige loopbrug om dat water over te steken.

En terwijl we bovenop staan te praten met een zeer vriendelijke meneer, met een zeer hoge leeftijd, komt er een binnenvaartschip voorbij. Een binnenvaartschip met allerlei interessante leidingen, buizen en pijpen. En het meest interssanste volgens het wandelmannetje, een scheepshond.

We blijven nog een poosje staan op de brug met de vriendelijke meneer en kletsen nog wat. Ondertussen vraagt het wandelmannetje zich weer af welke oceaandieren zich zouden kunnen keren in dit water. Aangezien zijn feitenkennis met betrekking tot deze dieren, bijvoorbeeld lengte en breedte, veel verder gaat dan die van mij geef ik hem in alle gevallen gelijk.

Ondertussen vervolgen we onze weg. Via het gehucht `Frankhuis`lopen we een dijk op. Nu wonen wij al vele, vele jaren nabij Zwolle, maar Frankhuis daar hadden we nog nooit van gehoord, terwijl het toch zeer dicht bij huis ligt. En die dijk is een prachtig stukje Nederland. Mooie dijkhuizen, het wandelmannetje verbaasd zich over het feit dat die huizen zo laag zijn, prachtige bomen in herfsttooi en vooral een magnifiek uitzicht over het water. Als we achter ons ineens een hoop lawaai horen kijken we om. Er blijkt een roeiploeg aan het trainen te zijn en de coach fietst met een megafoon langs het water. Tegen de zon in levert dit een prachtig plaatje op.

Na een stuk langs de rand van Stadshagen verlaten we Zwolle. Een heerlijk slingerweggetje, waar we de wandelaars voor ons zien verdwijnen en weer zien opdagen, brengt ons in een stuk prachtige natuur. Ik heb erg veel foto´s gemaakt van prachtige knotwilgen. Een daarvan zie je hieronder, maar we hebben er zoveel gezien, dat ik op een gegeven moment maar gestopt ben met het fotograferen van deze bomen. Maar het zijn en blijven prachtige bomen.

Het meest hilarische moment van deze dag was toch wel een mevrouw die haar pony´s uitliet. Van verre vroegen het wandelmannetje en ik ons toch wel af wat voor enorme honden dat moesten zijn. Gelukkig bleek het om pony´s te gaan.

Tja, en om dan bij dieren te blijven, een paar schapen. En als ze zo staan, komt natuurlijk de onvermijdelijke vraag. Namelijk waarom die beesten een groene kont hebben. En dan blijkt een wandeltocht weer uitermate geschikt voor een stukje sexuele voorlichting. Vraag me af wanneer de vraag komt hoe je weet of een mens zwanger is. En welke kleuren krijt daar voor gebruikt worden.....

Ondertussen genoten we volop van de herfst. De zon scheen, de bomen toonden prachtige kleuren, de ganzen verzamelden zich in de weilanden en er bloeide stiekum ook nog ergens een bloem. De onderstaande foto´s laten zien wat voor moois wij allemaal gezien hebben.

Het wandelmannetje kletste mij de oren van het hoofd. Over voetbal, over zijn teamgenoten, over klasgenoten, over zijn liefste klasgenootje K, waar hij al heeeel lang verkering mee heeft, over sport, over zijn zusje, over het feit dat hij al in groep 7 zitten, over naar welke school hij straks zal gaan, over...., over....., over alles wat hem bezig houdt. Van simpele vragen tot levensbelangrijke dingen. Heerlijk zo´n wandeltocht.

Uiteindelijk sloegen we de weg richting WRZV-hallen en dus het eindpunt weer in. Nu ineens zagen we dat er naast die hallen een oud, verwaarloosd, maar prachtig kerkhof ligt. Met oude bomen die zorgen voor schaduw, met vandaag een zonnetje dat zorgde voor prachtig licht, een oud hek en oude, bemoste grafstenen in diverse vormen.

En die grafstenen waren gemaakt voor mensen die echt al heel lang geleden hebben geleefd.

Om het leven te vieren hebben we vervolgens een zonnige foto gemaakt van ons samen.

En toen we thuis waren....... Hebben we gebadderd en gedoucht en vervolgens de allerliefste papa en het allerliefste, nog steeds zieke, zusje al onze avonturen van vandaag verteld.

Wat een prachtige wandeling.